دلم گرفته ای دوست هوای گریه دارم
باز آسمان دلم ابری شد
صدوپنجاه وشش ماه ، چهارهزارو ششصدوهشتاد روز
عجب صبری دارم نه؟ آنهم در یک وضعیت
گویی در میان سیل غمها
تنها پناهگاه امن
سکوت ، تر شدن بیصدای چشمانم ،و زمزمه ی الحمدلله است
ارسال نظر برای این مطلب
درباره ما
هیچ کس ویرانیم را حس نکرد... وسعت تنهایی ام را حس نکرد ... در میان خنده ها تلخ من .... گریه ی پنهانی ام را حس نکرد .... در هجوم لحظه های بی کسی .... درد بی کس ماندنم را حس نکرد ..... آنکه با آغاز من مانوس بود لحظه ی پایانی ام را حس نکرد
اطلاعات کاربری
"" معاشقه ""
لینک دوستان
آرشیو
نظرسنجی
نظرتون در مورد مطالب سایت چیه؟
آمار سایت
کدهای اختصاصی
رمان